wrieven overgankelijk, sterk, werkwoord

Ook: vrieven

  1. wrijven

    Hij wreef net zo lang tot het blödde (Sleen)

    De kaolde bienen warm wrieven (Oosterhesselen)

    Ik mout de stoulen nog wrieven

    Wrief die nich in de ogen! (Nieuw Schoonebeek)

    Hij wreef hum ien de haanden, het gunk hum naor de zin (Ruinerwold)

    Dat holt is zo molmig, ie kunt het zo oet mekaar vrieven (Barger Oosterveld)

    Hij mus zuch nog even mit de lappe um de kop vrieven

    Ik wil even dat smèer van het glas ofwrieven (Weerdinge)

    Zie ook:

Zoek meer voorbeeldzinnen...